Door op deze manier te leven, inspireer ik misschien anderen ook hun leven vorm te geven op een manier die bij hen past. Mijn overtuiging is dat we hiermee uiteindelijk met elkaar een mooiere wereld kunnen creëren. Reacties die ik geregeld hoor zijn: ”Dat lijkt me erg moeilijk, dat zou mij niet lukken of dat klinkt goed maar, …” Ook krijg ik vragen als: “En dat lukt altijd? Of is dat niet wat utopisch?” En soms
wordt me gevraagd: “Serieus?!”

Om bij die laatste te beginnen: ja, serieus! Bij het ontstaan van mijn levensvisie heb ik wel gedachten gehad als: “Ben ik niet wat te oud om zo naïef te zijn?” Maar na de inzichten die ik kreeg in de cursus, ‘Altijd gelukkig’ – een cursus van €80,= van 6 avonden, verzorgd door Philo en Jan in Noordwijk- heb ik gaandeweg mogen ervaren dat het mogelijk is mijn levensvisie te leven.

Vanmorgen in gesprek met mijn lief kwam het onderwerp ook ter sprake. Ze is altijd belangstellend naar hoe dergelijke onderwerpen bij mij ontstaan. Haar reactie op mijn levensvisie is dat een bevoorrechte positie kan bijdragen een dergelijke leven te kunnen leiden. Dat je een mate van maakbaarheid moet kunnen realiseren. Deze stelling nodigde mij uit onderzoek te doen naar de invloeden uit mijn verleden
die hebben geleid tot mijn levensvisie. Zwervend over de wereld, waar ik over de schouder van veel mensen mee heb mogen kijken naar hoe zij naar de wereld om hen heen kijken. En te horen hoe zij, los van mijn waarneming, de kleuren, geuren, en belevingen ervaren en bereid waren daar over te delen met mij.

Juist die grote diversiteit waar ik naar heb mogen luisteren en me vervolgens over heb mogen verwonderen, heeft mijn kleurenpalet mogen vullen met ontelbare nuances en mijn gevonden oordeelloosheid.

Terugreizend in mijn gedachten stond ik stil bij de ontmoetingen die ik had met personen in miljoenensteden die leven in een schijnbaar uitzichtloze eenzaamheid van overleven. Maar ik ook kon zien dat ze altijd uitkeken naar een toevallige ontmoeting waarmee – ook al was het voor een moment – kleur, vrolijkheid, een luisterend oor, bereidheid de ander te zien, voorbij kwamen.
In de (berg)dorpen ver weg van elk contact van de rest van de wereld, waar alleen het hier en nu aanwezig is. Waar de onderlinge verbondenheid van de gemeenschap en de komst van een nieuw gezicht reden was om te delen.

En terug in de wereld waarmee ik omringd wordt, waar de gedeelde ervaringen over het gevoel van tekorten in werelden van totale overvloed lijken te overheersen. Waar letterlijk alles mogelijk is wat je kunt bedenken en je uitgenodigd wordt van alles te beleven ook van zaken waar je het bestaan niet vermoed had.

Dit alles en nog veel meer kwam deze ochtend in het gesprek met mijn lief en mijzelf voorbij. Nu terugkijkend op het ontstaan van wat ik hier schrijf, kom ik weer terug bij de cursus van Philo en Jan. De essentie van de cursus was hoe ik in het hier en nu kan leven. Ook was een belangrijk inzicht geen oordeel te hebben naar mezelf over wat niet lukt. In plaats daarvan vol te leven naar wat ik wel wil. En dat is wat ik nu elke dag probeer te doen. Leven op een manier, waarop ik in mijn wereld wil leven. Wie weet gaat dan voor meer mensen de wereld net een klein beetje mooier worden. Mijn wereld wel.

Vincent Aelbers